آدمایی رو که دوست داریم باید بخاطر خودشون دوست داشته باشیم،و اصلا ارزشی نداره دوست داشتنی که بخاطر کسی یا چیزی یا نفعی باشه،و مطمئنن همه آدما متوجه دوست داشتنهای تصنعی میشن،هرکسی رو باید بخاطر خود واقعیش دوست داشت.مثلا من خودم دوستداران واقعیمو میشناسم،آدمایی که بودنشان آرامشه،و نه استرس و نه تنش و ناراحتی،آدماییکه چیزی فراتر از محبتن،آدماییکه در همه شرایط هواتو دارن،آدماییکه وقتی ناراحتی کنارتن،وقتی تو فکری باعث آرامشن،هیچوقت تورو باچیزی مقایسه نمیکنن،آدماییکه موج مثبتن،وقتی دردی داری زخم نمیزنن بلکه تسکین دردن،آدماییکه زندگیشون پر از بخششه پر از انرژی مثبته پر از حرفای خوب،ادعایی ندارن و در کمال دانستن ادعای برتری ندارن و خاکی ان،آدماییکه بی نیازن از کسی وچیزی هیتن و تنها زندگیشون رضایت خداست،کوته فکر نیستن،اهل ریا و زبون بازی نیستن،توی دوست داشتن آدما عقده ای نیستن و دلشون دریا،شکستن دل آدما براشون راحت نیست،یکرنگ و پاکن،قلب و چشمشان تنگ نیست،بودن در کنارشان حس خوب و زندگیست
همه انسانهارا در جایگاه خودشون دوست دارم و ارزش هرکسی دست خودشه
من صاف و یکرنگم باهمه و برای همه انسانها ارزش قائلم
و مسلما همین یکرنگی و خوب بودن و ارزش قائل شدن رو اول برای خانواده ام و بعد خودم انتظار دارم و بعد عزیزان و دوستای واقعی…
بقول خودم هرررکسی ذره ای غیر ازینه مثقالی برام ارزش نداره و لیاقت هر کسی در حده خودشه…

بهمن۹۹