نویسنده:نادرشاه نظری

راوی:زهرا مهرجویی

فایل صوتی موجود در سایت

زچشمان تو بیداری خفته

هوای تو دارد این دل بی تاب

نگاهت میکنم تا که بدانی

زمین و زمان رفته از دست

من ازین باور گذشتم

در جفای عشق تو زنجیر بدستم

خواب و خیال تو واهمه جان من است

اینکه تو هستی درد و بلای من است

چنان گویم و گویی که در وصف دوعالم

چه عشقیست بالاتر از عشق من

زمانه به رسم جنگیدن و دل من پر از غوغاست

هوای تو در این دل من

چنان که میزندچنگ به روانم

باتمام وجودم مینویسم که اینک

دل من تنگ غروب است

بنشین دمی تو بامن

که درهوای تو مست مستم

می آید پشت سرهم،شعر و غزل من

نکته ها و حرفها در شعر زهرا

میزند رنگ به رخسار زمان

تا بداند که نداند هیچکس غم او

اگر ازین روزگار میروی،برو

دل به دنیا میزنی،بزن

توان من چه است؟

روزگار ناجوانمردانه است

به هرکس خوبی کنم،بَدَم

خوب بودن را شاید نمیدانم

زمین و زمان گره خورده تا پای مرا سست کند

دهانم رابسته کند و قدرتم را خاموش

چ بگویم از زمانه….

دلنوشته دیماه ۱۴۰۰

دلتنگی…
دلتنگی درد دارد…
اگر بهترین جا و بهترین آدم کنارت باشد اما باز یه دلتنگیهایی تورو آزار میده و اگر اون دلتنگی نبود شاید زندگی یه بهشت بود برات…حرفهایم را کسانی میفهمند که درک دارند،احساس دارند،نیاز به چندین آدم دارند در زندگی و کسانیکه طعمش راچشیده اند…دلتنگی شدید و غیرقابل هضم یعنی دلتنگی و دوری من از خانواده عزیزم،وقتی ندیدنشان ۳۰ روز۴۰روز ۵۰ روز ….واقعا تصورش هم سخته ک چقدر روزهایی دور دورم…شاید خیلیا بگن مهم خودتی و همسر و بچه و زندگیت…اما اصلا حرف این آدمها برام قابل باور نیست چون میدانم برای هیچکسی و حتی کسیکه خودش اینگونه میگوید حقیقت ندارد و مطمئنم اینجور آدمها خودشان یکماه که چه عرض کنم یک هفته تحمل دوری ندارند و…..فقط زخمت را عمیق میکنند،فقط قلبت را تیره میکنند فقط دردت را زیاد میکنند و انگار که آتشت را شعله ور میکنن،هرچند که سنگدلی و درک نکردن و اینجور چیزا رو نشون میدن و میدونی که هیچکسی اینجور نیس…شاید بهترین همسر و بهترین فرزند کنارم هستن اما دلیل نمیشه که خانواده و عزیزانیکه وجودم درونشان شکل گرفته و عشق و دوست داشتن رو بینهایت ازشون دریافت کردم رو فراموش کنم و نمیتوانم آنقدر سنگدل باشم که همه عشق بی منت و زیاااادشان را نادید بگیرم….و دلتنگ نباشم…
و حیف حیف چه سالهایی ک از عمرم گذشت و صد حیف که چه روزهایی کنارشان نبودم…
انسان با داشتن عزیزان و خانواده و دوستان واقعی زندست وگرنه پول و تفریح و اینچیزا بهونه ای برای زندگی کردن و گذراندن زندگی…
یادم نمیرود روزهاییکه غروب از خواب بیدار میشدم فکر اینکه چقدررر دلتنگم و چقدر دور که نمیتوانم هر لحظه اراده کنم سریع اونجا باشم بدجور آزارم میداد…
و ناراحت تر اینکه چقدر باید خانواده ام بیش از حد درک کنند و خیلی وقتا بگن(همینکه باهم خوب هستید و به خانواده همسرت سر بزنی انگار به ما سر زدی و از خیلی جاها وقتهایی ک باید حضور میداشتیم جلوگیری میکردن که نه نیاز نیست بمونید و ب کارهاتون برسید و عجله نکنید و هزاران درکهای زیادی ک دیگه متنفرم ازین درکای زیادی ک بهم دارن همیشه.)با اینکه میدونی تو قلبشون چیه و چقد عاشقتن و چقدر بینهایت دوستت دارند و چقد جلوی تو فیلم بازی میکنن ک تو کمتر ناراحت بشی…آنقدررر دلتنگم ک شاید هیچکسی نفهمد…مگر میدانم تا کی و چقدر زنده ام؟مگر میدانم چقدر فرصت دارم تا ببینم عزیزانم را؟کاش هیچگاه دلتنگی و دوری برای کسی معنایی نداشت.کاش فاصله و کیلومتر و جاده و شهر و استان و کشور …و چیزی بنام مسافت وجود نداشت.کاش خدا بعضی چیزهارو یکجا بهت میداد

پسرم در دنیایی که محبت و مهربانی و گذشت و خیلی چیزا کمرنگ شده اما همیشه یادت باشه که به ارزشها و اعتقادات و دیگران احترام بذاری و بدون که زندگی که فقط و فقط خودت باشی حتی با میلیاردها میلیاردپول بدون داشتن عزیزان بدون دوست داشتن بدون دوستان واقعی هییییچ ارزشی نخواهد داشت.و بهمه عزیزانیکه دوستت دارند عشق بورز و کنارشون باش و شرایطشون حالشون رو درک کن،و هیچگاه مغرور نباش،دنیایی که مادرگیرشیم انقد پست و بی ارزشه که بخاطر پول و کار و شرایطی ازین قبیل باید از عزیزانیکه عاشقانه دوستمون دارند و بی ادعا محبت میکنن دور باشیم،و همیشه نگرانیم اینه که یه روزی بمیرمو حسرت خیلی چیزا به دلم بمونه،جدای از خیلی روزای خوب با وجود همسرعزیزم که عاشقانه دوستم داره و پسرگلم و خیلی روزای خوب دیگه،اما حسرت روزاییکه با ناراحتی و غصه گذشت،حسرت روزاییکه از دوری عزیزانم دق کردم،حسرت روزاییکه خیلی چیزا و آدما ،روزهای رویایی رو خراب کردن،حسرت اینکه با خیلیا و خیلی چیزا مهربون و صادق بودم و کسی ندید و نفهمید،حسرت روزاییکه درک متقابل و حرفای خوب و مهربونی ندیدم و با چیزای بی ارزش خراب شد،حسرت روزاییکه چقدر از عمرمو توی محیط اداری برای آدمایی که فقط تندی فحش و استرس بجای کلمه تشکر میدادن و چقدررر که من دلسوزی میکردم و هیییچ….حسرت روزاییکه خیلیایی رو بی منظور ناراحت کردم و خصوصا روزاییکه پدر و مادر عزیزتر از جانم رو ناراحت کردم اونم بخاطر حرفای خوب و بخاطر خودم و خیرخواهیم،حسرت روزاییکه گذشت و خیلی جاها و نعمتهای زیبایی که خدا داده رو ندیدم و کاش شرایط زندگیا انقدر سخت نمیشد و همه تو جوونی هاشون دغدغه ای جز خوشی و تفریح و سفر و شادی نداشتن،حسرت روزاییکه هنوزم میگذره و همون آدم و همون شرایط و همون چیزها تکراریست و خیلی چیزای دیگه…..شاید کسانی بگن چراحسرت چرا غم چراغصه و تو که هنوز سنی نداری بله همه کسانیکه اینو بگن قابل احترامن اما زندگی خییییلی کوتاهه و هیچکسی تا هزارسال زنده نیست و همیشه دیگران و ما نیستیم و فرصت محدود و شرایط سختتر،کرونا هم که باعث شده ازچیزی ک بودیم بدتر و سختتر بشیمو و اونموقه ها قدر نفس کشیدن معمولی توی فضای باز رو ندونستیم و خیلی چیزها و سفرها و…به تاخیر انداختیم و الانم ک دست و پایمان بسته است و هنوزم مسلما قدر نمیدانیم و خیلیا درگیر مادیات،قلب شکستن و رنجوندن و دشمنی و بدذاتی و هزاران جور رفتارهای دوروغین و هررچیزی…اما تو بدان نگذار آدمها و شرایط‌زندگی توروعوض کنن.تو همیشه مهربان،خوب،دلسوز،کلا خوب باش اما هیچگاه ظلم را نپذیر و بجنگ برای خوشیهایت،خوب و قوی باش و برایت آرزوی بهترینهارو دارم همیشه…..

خرداد۹۹